Vandaag, precies een jaar geleden, was de meest traumatische dag van mijn leven tot nu toe. Ik zal het nooit vergeten. Ik heb het in één grote waas beleefd. De dag dat mijn haar er volledig af moest: mijn grootste nachtmerrie. 14 jaar oud en dan al kankerkaal. Die twee woorden kunnen niet samen in één zin.
Ik heb er nog steeds last van. Elke dag weer opnieuw. Ik ben mega onzeker. De ‘oude’ Jade is nog steeds niet terug en dit zal ook nog wel even duren. Ik mis haar ontzettend. Altijd bezig met haar uiterlijk, nooit gedacht dat al haar lange haren er binnen een maand na haar diagnose af moesten. Een trauma voor het leven. Haarverlies vind ik bijna nog erger dan mijn diagnose zelf. Erger dan alle misselijkheid wat ik heb ervaren. Erger dan alle opnames die ik heb moeten doorstaan. Haarverlies is voor mij gewoon veruit de ergste bijwerking.
Elke dag krijg ik een beetje meer vertrouwen met mijn korte koppie. Maar de stap om zonder Toupim naar buiten te gaan, is nog groot. Mijn lange eigen haren van vroeger voelen nog heel veilig en vertrouwd. Dit is dan ook echt het beste cadeau wat ik ooit heb gekregen.
Telkens als ik door mijn haren wrijf denk ik ‘oh ja, dat is waar’. Telkens is het weer slikken. Dat uiterlijk en vooral lange haren zó belangrijk voor een mens kunnen zijn, had ik niet eerder beseft. Ik hoop met mijn hele hart dat het nu heel hard blijft groeien en dat ik zo’n nare ervaring als dit nooit meer mee hoef te maken. Die zekerheid heb ik helaas niet, maar positief blijven en hoop houden is het beste medicijn..
Vandaag sta ik even extra stil bij mijn trauma, maar ook bij het positieve: mijn haar groeit eindelijk weer. Het is een dag met mixed feelings.