Vandaag, 2 juli 2022, ben ik precies 1 jaar ziek. Ik vier vandaag mijn ‘kankerverjaardag’. Het is voorbij gevlogen; een jaar pas. Aan de andere kant lijkt het zoveel langer. Een leven zonder kanker kan ik me niet meer voorstellen. Het was dan ook écht een pittig jaar. 9 IVA chemokuren van 3 dagen, 28 bestralingen in Groningen en nu al een halfjaar lang onderhoudstherapie. Dit betekent dat ik al meer dan 220 chemogiften heb gehad. En dan heb ik het dus nog geen eens over de hoeveelheid prikken, opnames, onderzoeken, slechte dagen etc. Het is te bizar voor woorden..
1 jaar geleden ging ik ‘s ochtends ‘even’ langs de huisarts voor een logopedie verwijzing. Althans, dat dachten/hoopten we. Ik liep het kamertje van de huisarts onbezorgd in en kwam er een paar minuten later met heel veel zorgen weer uit. ‘S avonds, na mijn eerste MRI scan, kreeg ik de verschrikkelijke diagnose. De grootste schok van mijn leven tot nu toe. Één zin veranderde mijn hele leven.
Als ik mezelf een jaar geleden had kunnen vertellen waar ik nu zou staan, had ik dat nooit geloofd. Mijn haar groeit weer hard, ik ben minder ziek en begin beetje bij beetje weer een ‘normaler’ leven te krijgen. Vrijdagavond, 2 juli 2021, kon ik alleen maar denken: ‘heb ik echt kanker?, maar ook ‘ga ik daaraan dood?’ Ik weet het nog heel goed; complete paniek van de een op de andere minuut.
Het was een heftig jaar, met veel ups en downs. Ondanks alle heftige en verdrietige dingen, heeft het mij gelukkig ook mooie dingen opgeleverd. Ik heb momenten meegemaakt die ik anders nooit had meegemaakt en ik heb vriendschappen gesloten wat anders nooit had gebeurd. Daar ben ik trots op en heel dankbaar voor!
Vandaag eet ik een stuk taart. Om te vieren dat ik dit jaar achter de rug heb en er gelukkig nog ben. Op naar het volgende jaar! Ik ga met volle angst vooruit 🙏🏼