‘Ik zie mezelf eindelijk weer terug’, zei ik meteen. Na 71 dagen was het eindelijk zover; mijn sonde mocht er vandaag weer uit! Een enorme ontlasting en opluchting. Gelukkiger kan je mij momenteel even niet maken.
De chemo’s verdraag ik goed en ik ben, op die ene avond in de week na, niet meer misselijk. Ook alle wonden in mijn keel zijn weer netjes hersteld. Dit zorgt er voor dat ik weer alles zelf kan eten en inmiddels weer een goede intake heb. De laatste dagen heb ik mijn sondevoeding afgebouwd en mijn eigen intake opgebouwd. Ik wilde niks overhaasten en voorkomen dat ik na een paar dagen de sonde weer opnieuw moest laten plaatsen. Nu heeft de voeding drie dagen volledig uitgestaan. Dit ging heel erg goed; mijn gewicht is stabiel.
Vandaag moest ik naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Ik zag ook mijn eigen arts weer en met haar heb ik vorige week een afspraak gemaakt. Stabiel gewicht of aangekomen = sonde eruit en afgevallen = nog wat langer sondevoeding. Helaas was ik, op de weegschaal in het ziekenhuis die vast beter is dan die bij mij thuis, toch afgevallen. Een grote teleurstelling die aardig wat tranen opleverde.
Verdrietig kwam ik het kamertje bij mijn oncoloog binnen. Gelukkig gaf ze vrij snel aan dat ze mijn verdriet helemaal begreep en we het gewoon lekker gaan proberen zonder sondevoeding. Het beste nieuws van de dag! Binnen een halfuur tranen van verdriet en tranen van geluk.
Het is op dit moment belangrijker dat ik mezelf goed voel en weer naar school kan. Die halve kilo maakt volgens mijn oncoloog niet zoveel uit. Op de dagbehandeling heb ik mijn sonde er gelijk uitgehaald. Ik wilde geen minuut langer rondlopen met die slang in m’n neus. Dit ging gelukkig heel erg goed.
Nu loop ik trots en blij rond zonder iets ‘medisch’ in mijn gezicht. Ik ga proberen de komende tijd nog wat meer aan te komen, maar vooral lekker te genieten van alles.
Een mooi lichtpuntje dit ✨