Ik ben een echte kerst liefhebber. Deze kerst loopt alleen heel anders dan dat ik van te voren had bedacht. In plaats van een van de hoogtepunten van het jaar, is het nu één van de dieptepunten van het jaar. Ik lig namelijk opgenomen met hoge koorts.
Vannacht werd ik wakker om mijn pijnstillers (nog steeds van de bestralingen) in te nemen. Ik was direct helemaal wakker & blij, want het is na een jaar wachten eindelijk weer kerst! Ik voelde al iets geks, maar ik kon niet plaatsen wat het precies was. Na het geven van mijn pijnstillers over m’n sonde, viel ik weer snel in slaap. ‘s Ochtends toen ik wakker werd voelde ik me niet goed. Ik geef dit niet zo snel toe, dus ik stond vrolijk op en schoof aan bij het kerstontbijt. Hier krijg ik, zoals ik al dacht van te voren, geen hap door mijn keel. Na de twee happen van het kerstontbijt, loop ik naar boven om mijn outfit aan te doen. Vorige week heb ik een jurkje besteld, maar tot op heden nog geen tijd/energie gehad om het te passen.
Op het moment dat ik het jurkje aan heb en in de spiegel kijk, begint mijn hele kamer te draaien. Ik ga snel op de grond zitten en probeer tot rust te komen. Ik val bijna flauw van mijn eigen lichaam. Een heel eng idee. Het jurkje zelf is mooi, maar ik ben op dit moment te dun voor dit soort dingen. Ik schaam me hier ontzettend voor en durf dan ook absoluut niet in dit jurkje over straat. Ik heb echt wel eerder gezien dat ik geen grammetje vet meer over heb gehouden na alle behandelingen, maar vandaag kwam dit even heftig binnen. Het was slikken. Zo erg slikken dat ik bijna neerging.
Op het moment dat ik me weer wat beter voel, ga ik staan. Met mijn rug naar de spiegel. Ik trek het jurkje uit en kies vervolgens voor een nette broek met een blouse. Niet veel later wissel ik dit om voor een joggingpak. Huilend loop ik naar beneden en vertel ik wat er zojuist is gebeurd. Daarbij geef ik ook aan dat ik me écht niet goed voel en dat ik vannacht al merkte dat er iets niet goed zat. Ik voel me schuldig, het voelt alsof ik de kerst voor iedereen verpest. Maar ik kan het niet verbergen.
Het eerste wat er wordt gepakt, nadat ik vertel hoe ik me voel, is de thermometer. Na drie korte piepjes verschijnt er een donker rood scherm: 38,8. Dat voelde ik dus. Kerst of niet, we moeten het ziekenhuis bellen. Zij geven al snel aan dat ik gezien moet worden. Dit mag weer in mijn shared care ziekenhuis.
Een ambulance is dit keer gelukkig niet nodig, dus we rijden er zelf heen. In het ziekenhuis moeten we vervolgens urenlang wachten op de spoedeisende hulp. Normaal is het 50 minuten wachten op de bloeduitslagen, vandaag was het 3 uur. Helaas kwamen ze na die 3 uur terug met slecht nieuws: ik heb bijna geen witte bloedcellen. Dat wordt dus een opname voor antibiotica en de hele kerst niet thuis. Een enorme tegenvaller. Een antibioticakuur duurt minimaal 3 dagen en anders wordt het 7 dagen. Dit ligt aan je koorts en de uitslag van alle kweken. Ik hoop dus dat ik met oud & nieuw thuis ben, maar niemand geeft mij garantie. Het zal spannend worden..
Een andere kerst dan verwacht dus. In plaats van dat we als familie vanavond aan het kerstdiner zouden zitten, komen ze nu bij mij op bezoek in het ziekenhuis. Ik voel me schuldig. Heel erg schuldig. Ook al weet ik dat ik hier niks aan kan doen. Hopelijk kunnen we de kerstdagen, op een ander moment, snel inhalen. Het zal een kerst worden om nooit meer te vergeten ;)