2 juli ‘21: de dag die ‘normaal’ begon en eindigt in een rollercoaster. Misschien kan ik wel beter zeggen een nachtmerrie. Mijn nachtmerrie.
Al twee weken praat ik wat onduidelijk en heb ik een rare klank in mijn stem. Daarnaast snurk ik sinds een paar dagen heel erg hard als ik slaap. Allemaal dingen die ik een paar weken geleden nog nooit had gedaan. Na enige twijfel, heb ik toch maar een afspraak bij de huisarts gemaakt. Ik dacht eigenlijk voor een verwijzing naar een logopedist, dus ik ging er zonder zorgen of twijfel heen.
In de wachtkamer scrol ik wat op mijn telefoon, totdat de huisarts mij binnenroept. Ik vertel mijn klachten en hij begint eigenlijk meteen over ontstoken keelamandelen etc. ‘Ik kijk even in je keel met een spatel, Jade. Dan zie ik net even wat meer’. Terwijl de huisarts in mijn keel kijkt, betrekt zijn hele gezicht. Ik zie en voel aan alles dat het écht niet goed is. Mijn hartslag stijgt. De huisarts geeft aan dat hij een heel groot gezwel in mijn keel ziet zitten en dat mijn hele huig is weggedrukt. Hij maakt zich direct zorgen, dus ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis. De vraag ‘houden jullie mij op de hoogte?’ geeft wel aan dat deze situatie niet dagelijks voorkomt. Met tranen in mijn ogen stap ik de auto in richting het ziekenhuis.
Daar aangekomen gaan alle alarmbellen af en word ik gezien als een spoedgeval. Ik moet een aantal (pijnlijke) onderzoeken ondergaan en vlak daarna volgt de diagnose. ‘We zien een kwaadaardige tumor in je keel. Hij is ontzettend groot. Je ademt op dit moment door een rietje. We moeten heel erg snel gaan starten met behandelingen, maar voordat we dat kunnen doen hebben we meer informatie nodig. Goed dat je aan de bel hebt getrokken’, zegt de arts met een verdrietige blik. Hij heeft nog veel meer gezegd, maar alle informatie gaat langs mij heen. De grond zakt als 14-jarig meisje onder mijn voeten vandaan. Ik was altijd gezond en met van alles bezig. En nu ben ik heel ernstig ziek? Het besef is er nog niet. Mijn hele leven verandert na één zin. Ik mag wel naar huis, maar moet mij na het weekend meteen weer melden. Dit keer in Rotterdam.
Een weekend vol angst, spanning, stress en heel erg veel verdriet volgt. Wat moet ik regelen? Aan wie ga ik het als eerste vertellen? Complete paniek.