Na twee dagen thuis uitrusten van de rollercoaster tot nu toe, is het alweer tijd voor mijn tweede IVA-kuur. Ik was eergisteren eindelijk koortsvrij, dus ik mocht naar huis. Ik heb een antibioticakuur van 10 dagen aan het infuus gehad, omdat ik te lage bloedwaardes had. Dit is een gevolg van mijn eerste chemokuur. Hier was ik dus zó zwak van, dat mijn lichaam niet meer de kracht had om een virus of een eventuele bacterie zelf op te lossen. De enige optie was dus 10 dagen lang aan de antibiotica..
Gisteren had ik, na heel veel zware momenten, een lichtpuntje! ‘s ochtends toen ik opstond was ik er opeens klaar voor. Ik was helemaal klaar om de kale Jade te zien. Ik trok recht voor de spiegel mijn mutsje af. Even vertrok mijn gezicht, maar niet veel later kon ik mijn glimlach niet bedrukken. Ik ben blij en stiekem wel een beetje trots dat ik deze stap nu heb genomen. Het eerste stukje acceptatie is geslaagd! Hier heeft de lieve opmerking ‘maar ik vind je nog steeds knap hoor’ van mijn broertje zeker bij geholpen.
Vlak na dit belangrijke moment kreeg ik een telefoontje dat mijn eigen-haarband klaar is. Dit hoeven ze mij geen twee keer te zeggen, dus precies een uur later reed ik samen met mijn vader Amsterdam binnen. Ik krijg de gouden envelop terug in handen en ik begin spontaan te huilen. Dit keer van geluk natuurlijk. We halen nog snel even een burger bij de burger king en rijden dan snel naar huis. Ik kan niet wachten totdat ik mijn eigen haar weer op kan zetten, kan voelen en kan ruiken.
Dat moment was dan, nu achteraf gezien, ook wel echt een tranentrekker. Na een ruime week lang met een mutsje rond te hebben gelopen, zag ik opeens weer ‘de oude Jade’ terug. Ik heb gekozen voor een zwart petje en dat past er precies overheen. Gelukkiger kan je mij op dit moment niet maken. Ik heb weer lang haar en dan ook nog eens mijn eigen haar. Het voelt vertrouwd en zo ziet het er ook uit. Dit is echt de beste optie die ik maar had kunnen kiezen 💆🏽♀️
Vandaag is het dan echt tijd voor de tweede kuur. Met buikpijn kom ik in het Prinses Máxima Centrum aan. Omdat ik nu weet hoe alles voelt, zie ik er al een aantal dagen ontzettend tegenop. Tijd om bij te komen en alles te verwerken heb ik niet. De trein rijdt alweer door. Na de bloedafname en alle controles hoor ik al vrij snel dat ik gekwalificeerd ben voor de chemo. Mijn bloed is goed hersteld en mijn koorts is weggebleven. Na een gesprek met mijn oncoloog, word ik naar mijn kamer voor de komende drie dagen gebracht. Dit keer een andere als de vorige keer, maar nog steeds heel erg mooi en luxe.
In de kamer aangekomen zie ik dat alles al klaarligt. Ik moet alleen nog een paar pillen slikken tegen de misselijkheid en dan kunnen we beginnen. Er komt een donkere wolk boven mij te hangen en ik krijg het mentaal zwaar. Zodra ik de kamer binnen ben gelopen is de knop omgedraaid. De tranen lopen over mijn wangen wanneer de chemo wordt aangesloten. Ik geniet nog even van de paar minuten dat ik mij goed voel, maar niet veel later voel ik de misselijkheid alweer opkomen. Ik grijp naar het spuugzakje en die wordt snel gevuld. Dat zal helaas ook niet de laatste keer zijn. Ik zal deze 10 tot 12 dagen weer moeten overleven. Ik ga nu dan ook echt weer in de overlevingsmodus, meer kan ik niet doen.
Planning:
- maandag 2 augustus; 6 uur lang chemo
- dinsdag 3 augustus; 6 uur lang chemo
- woensdag 4 augustus; hele dag spoelen en daarna richting huis (als dat fysiek lukt)
- donderdag 5 augustus; neulasta prik in mijn bovenbeen. Deze prik geven ze nu preventief na elke kuur om hopelijk telkens een spoedopname met te lage bloedwaarden te voorkomen 🙏🏼
- daarna nog heel erg veel dagen uitzieken & aansterken voor de derde chemokuur
