Terwijl ik aan mijn derde chemokuur lig; even een update! De afgelopen dagen heb ik thuis heel erg genoten. Ik ben met vriendinnen even kort weggeweest, ik heb mijn gezicht op school en op de dansschool laten zien en we zijn met de hele familie samen geweest! Dat was ontzettend fijn en geeft mij kracht om weer door te gaan met alle behandelingen. Die zijn namelijk ontzettend zwaar. Ik ben echt doodziek na en tijdens een chemo.
Een halfuur geleden is mijn derde chemokuur aangesloten. Als ik daarover nadenk besef ik dat ik nog heel veel chemokuren te gaan heb. Tegelijkertijd is het woord ‘kanker’ niet meer uit mijn leven te denken. Een gezond leven zonder angst, verdriet, chemokuren, het Prinses Máxima Centrum en met lange haren kan ik me al niet meer voorstellen. Het leven van mij en het leven van mijn vriendinnen is eigenlijk zwart en wit.
Ik voel de misselijkheid alweer opkomen, dus ik ben blij dat ik het nog precies red om deze blog even te schrijven. Over een halfuur hang ik boven een spuugzakje op bed en kan ik niet meer op mijn telefoon. Dat kost dan teveel energie. Ik kan de klok erop gelijk zetten. Ik zie er weer heel erg tegenop, maar ik voel deze keer ook heel veel kracht. Over drie weken staat namelijk mijn MRI-scan gepland. De scan die ons gaat vertellen of alle chemo zijn werk doet. Ik pak alles aan voor een goede uitslag.
Ik ben hier mentaal veel mee bezig. Is de tumor gegroeid? Hoe wordt mijn prognose dan? Is mijn tumor stabiel? Of is mijn tumor misschien zelfs gekrompen en slaat alles goed aan? Ik durf het je nog niet te zeggen. De angst zit ontzettend hoog, waardoor ik nergens meer op durf te hopen. In mijn keel ziet de tumor er rustiger uit en lijkt hij zelfs kleiner te zijn geworden. Maar ik durf nergens meer op te vertrouwen. Niet op mijn lichaam, maar ook niet op de chemo. Over drie weken weten we het. Het moment van de waarheid.
Maar stap 1 is nu nog even deze chemokuur overleven. Hij wordt weer pittig voel ik..
Het wordt een chemokuur met heel erg veel nare bijwerkingen, maar ook veel angst. Tijdens een chemokuur heb ik de tijd om na te denken over alles, dus dat is soms gevaarlijk. Ik moet de komende weken daar een middenweg in vinden. ‘Alles komt goed’ blijft het liedje wat ik telkens opnieuw herhaal in mijn hoofd. Al heb ik geen idee of dat ook echt zo is..