Eergisteren ben ik nog geopereerd, vandaag ben ik heen en weer naar Groningen geweest. Gisteren werden we gebeld met de vraag of we heel toevallig vandaag al tijd hadden om kennis te komen maken met mijn (bestralings)artsen in Groningen. Na wat plannen te hebben omgegooid, en dan vooral voor mijn ouders, hebben we gezegd dat we vandaag hun kant op zouden komen.
Met veel pijn op de achterbank heb ik de reis doorstaan. Een enkele reis van thuis naar Groningen is voor ons drie uur rijden. Liggend op de achterbank met veel pijnstillers, een kruik, een kussen en een dekentje is het gelukt.
Als we in het hoge noorden aankomen, worden we goed ontvangen. Ze maken zich zorgen over mij en bewonderen dat ik, een ruime dag na de operatie, dit alweer kan.
We zijn de dag begonnen met een gesprek met de kinderarts, radioloog en een verpleegkundig specialist. Zij hebben mij tot in de puntjes uitgelegd hoe alles hier in Groningen werkt. De bestraling zelf, de bijwerkingen daarvan, de chemokuren die gewoon doorgaan, mijn tijdelijke huisje daar; alles kwam voorbij. Het was een heftig gesprek met heel veel informatie. Ik ben vooral geschrokken van alle bijwerkingen. Van een verbrande wang tot gehoorbeschadiging en smaakverandering; de lijst was ontzettend lang. Natuurlijk hoeft niet alles te gebeuren (er stonden denk ik wel 50 bijwerkingen op), maar ze moeten het wel verteld hebben. En dat is toch slikken. Hopen maar dat zoveel mogelijk bijwerkingen mij bespaard blijven 🙏🏼
Na dit gesprek was het tijd voor een korte CT-scan en een masker aanmeten. Dit masker heb ik nodig voor de bestralingen. Ze hebben een speciaal masker helemaal aangemeten op mijn gezicht. Het was millimeterwerk. Dit is nodig om stil te liggen (ze klikken dit masker vast aan de tafel waar je op ligt) en om het bestralingsapparaat goed in te stellen. Er staan namelijk bepaalde tekens/strepen op. Het masker is helemaal klaar en ligt vanaf nu te wachten op mij ;)
Als laatste zijn we nog naar het familiehuis gaan kijken. Dit is een appartement op 2 minuten loopafstand van het protonencentrum en het UMCG. Zij nemen, vanaf mijn eerste bestraling, even 6 weken lang mijn volledige zorg over. In het familiehuis kunnen wij gedurende 6 weken een appartement krijgen. Hier zit gewoon een eigen badkamer, woonkamer, keuken en zelfs meerdere slaapkamers in. Omdat het er allemaal heel netjes uit zag, hebben we ter plekke besloten om voor deze mooie optie te gaan. Het voelt gek om te bedenken dat deze plek dus 6 weken lang mijn thuis gaat worden. Ik hoop in het weekend telkens even naar huis te kunnen, maar het is de vraag of dat gaat lukken. Al helemaal als ik alle bijwerkingen vandaag heb gehoord..
Nog 14 dagen en dan ‘verhuis’ ik naar Groningen. Ik vind het enorm spannend, maar ik ben er meer dan klaar voor! Laat dit nieuwe hoofdstuk maar snel beginnen!