Een tikkende tijdbom

Volgende week is het weer zover: het moment van de waarheid. De zin ‘niet schrikken, de tafel gaat nu bewegen’, die ik altijd hoor tijdens de MRI-scan, galmt alweer door mijn hoofd. Ik tel de dagen af naar duidelijkheid, maar ik wil ook wegkruipen. Wegkruipen voor de angst, wegkruipen voor het verdriet en wegkruipen voor de pijn.

De MRI-scan wordt op maandag 3 maart gemaakt en later die week zal ik worden gebeld met de uitslag. Van deze uitslag hangt wederom veel af. Als de tumor stabiel of zelfs gekrompen is, mag ik nogmaals twee levensverlengende chemokuren krijgen. Het beste scenario, waar we allemaal heel erg op hopen. Als mijn tumor gegroeid is, ben ik uitbehandeld en moet ik stoppen met mijn levensverlengende chemokuren. Dan ga ik een andere (laatste) fase in en dit is echt mijn aller, allergrootste angst..

Mijn levensverwachting is een aantal maanden, maar hoeveel maanden is onduidelijk. Het kunnen er twee zijn, maar het kunnen er ook nog twaalf zijn. Dat maakt de scans, sinds de uitslag dat ik niet meer kan genezen, extra spannend. Ik heb geen idee wat ik kan verwachten en dat gevoel is met geen pen te beschrijven. Ik voel me net een tikkende tijdbom, die elke twee maanden bij een scan kan ‘ontploffen’ 💔

De week voor de scan voel ik me mentaal altijd wat zwakker. Mijn hoofd draait overuren en ik maak me vaak heel erg zorgen. Overdag, maar ook ‘s nachts. Ik heb regelmatig heftige nachtmerries waarbij ik mezelf een slechte uitslag zie krijgen, zie overlijden en in de kist zie liggen. Ook komt mijn eigen uitvaart regelmatig voorbij. Het blijft een onwerkelijke en heftige situatie, al helemaal als achttienjarige.

Met tranen in mijn ogen schrijf ik dit bericht, want de angst voor een slechte uitslag zit echt heel erg hoog. Wat mis ik mijn oude, fijne, gezonde en onbezorgde leven toch. Stiekem elke dag een beetje meer..