Een stap terug

‘Het gaat niet goed’ zou ik niet snel zeggen, al moet ik nu wel zeggen dat het een stuk minder goed gaat dan eerst. Ik ben vermoeider, misselijk tijdens de chemo, mijn haar is weer uitgevallen, ik heb weinig eetlust en ik heb pijn op de plek van de tumor. Daarnaast is het mentaal heel lastig. Mijn emoties vliegen alle kanten op.

Donderdag is mijn tweede ifosfamide kuur gestart en had ik ook een gesprek met mijn oncoloog. Aangezien mijn eetlust erg slecht is, eten moeizamer gaat door de pijn én mijn mondopening niet meewerkt, heb ik samen met mijn oncoloog opnieuw voor sondevoeding gekozen. Een hele stap naar de richting die ik niet op wil. Ik zou een stap willen maken naar de goede kant, maar dit voelt als een grote stap achteruit. Gisteren zijn de spullen geleverd en heb ik zelf een sonde ingebracht. Met een traan omdat ik baal van het feit dat het mij niet volledig zelf lukt, maar ook met een lach omdat ik voel dat dit de juiste keuze is. Ik ben sinds mijn eerste ifosfamide kuur twee kilo afgevallen en dat is gewoon teveel. Al helemaal in de fase waar ik nu zit is het gevaarlijk. Ik heb alle krachten nodig om nog wat tijd te winnen met de lieve mensen om mij heen, waardoor dit als een goede optie voelt 💘

De sonde is vervelend, maar de redenen waarom zijn misschien nog wel vervelender. Vooral de pijn geeft zorgen. Mijn artsen geven aan dat het zeker tumorgroei kan zijn, al kan het ook een zwelling als reactie op de chemo zijn. Tumorgroei of niet, het is afwachten tot de volgende scan. Deze wordt op 2 januari ingepland. Na twee chemokuren kan je namelijk pas zien of deze levensverlengende behandelingen zijn werk doen. De decembermaand kom ik dus door met sondevoeding, pijnstillers en veel spanning voor de aankomende periode. Ondanks alles probeer ik toch te genieten van deze feestelijke maand!

Ik voel veel confrontatie, want het is de vraag of ik ooit nog van de sondevoeding af ga komen. De pijn zal de komende maanden naar verwachting alleen maar erger worden en mijn eetlust en mondopening alleen maar minder. De harde waarheid, waardoor ik veel stappen achteruit zal gaan ipv vooruit. Dit is mijn realiteit en dat is lastig te accepteren