Wéér een zichtbaar ziek meisje

De afgelopen dagen waren mentaal voor mij heel erg zwaar. Toen ik drie weken geleden startte met de nieuwe soort chemo, wist ik dat er een kans aanwezig was dat ik weer met haarverlies te maken zou krijgen. Omdat dit bij deze kuur geen feit is, hield ik hoop. Hoop dat ik dit keer de uitzondering in positieve zin zou zijn, zodat ik mijn korte koppie gewoon kon behouden. Helaas verdween die hoop vorige week al snel. Met grote plukken viel mijn haar uit. In mijn kleding, op de grond, op mijn kussen, in de douche: overal lag haar. Achter elke haar schuilt verdriet, waardoor ik de afgelopen week vele tranen heb gelaten..

Het is en blijft een confronterende, verdrietige en heftige bijwerking. Ik zou liever nog veel zieker van de chemo worden, dan dat ik mijn haar verlies. Het maakt je zichtbaar ziek en dat is allesbehalve wat ik wil. Mijn haar was dit keer nog niet zo lang, maar toch was ik er trots op. Trots dat ik per dag weer een beetje meer de gezonde en oude Jade terug zag. Dat alleen al doet wonderen. Ik was blij met iedere haar die ik steeds een beetje langer zag worden.

‘Ga ik het weer laten afscheren?’ is een vraag die een aantal keer door mijn hoofd heen is gegaan. Elke keer plukken haar vinden is pijnlijk, maar afscheren is voor mij nog erger. Het geluid van de tondeuse, de stap zetten om te beginnen, mezelf zien veranderen van Jade naar de zieke Jade: het roept bij mij teveel traumatische herinneringen op. Met deze lengte heb ik er dus bewust voor gekozen om het zo te laten. Hoe dubbel dat ook voelt 💔

Inmiddels is alles uitgevallen en ben ik voor de vierde keer door een proces met haaruitval heen gegaan. Het voelt alsof ik een stuk van mezelf mis en dat breekt mijn hart in duizenden stukjes. Dag mooie haren..