Inmiddels weet ik al 62 dagen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Mijn leven staat al ruim drie jaar op z’n kop, maar sinds 29 augustus al helemaal. Waar ik eerst altijd de woorden ‘Ik blijf hopen op genezing’ uitsprak naar iedereen, zeg ik nu ‘Ik hoop de levensverlengende behandelingen aanslaan en dat ze mij wat extra tijd hier gaan geven’. Want hoop blijf ik houden: hoop is het beste medicijn voor mij. Alleen nu op een andere manier. En dat doet heel erg veel pijn. Al helemaal als 17-jarig meisje. Ik hoor nog een heel leven voor me te hebben.
De afgelopen dagen had ik meer rust, waardoor ik ook meer ging nadenken. De woorden van mijn hoofdbehandelaar ‘Als we het over je levensverwachting hebben, praten we over maanden en geen jaren’ galmen steeds door mijn hoofd. Het lijkt de laatste dagen meer binnen te komen. Ik wil niet dood: ik heb nog zoveel dingen die ik graag wil doen. Mijn hart breekt in duizenden stukjes als ik me bedenk dat ik nooit moeder zal worden of nooit een eigen kleuterklas zal gaan draaien. Zo zijn er natuurlijk nog veel meer confrontaties en voorbeelden. Het zijn vaak de kleine dingen waar ik verdrietig van wordt. Ik kan het bericht dat ik niet meer kan genezen gewoon niet accepteren..
De trein rijdt maar door en tijd om te stoppen bij het perron ‘Rust’ of nog liever zelfs ‘Zekerheid’ is er niet. Helaas zal dat ook niet meer gebeuren. De slechtste uitslag ooit is niet te accepteren, maar ook niet te verwerken en te beseffen. Fysiek voel ik me namelijk redelijk goed en dat is echt een cadeautje! Ik heb energie, eetlust en verder geen rare bijwerkingen. Daarom is het ook zo moeilijk te begrijpen dat het van binnen helemaal foute boel is en dat ik aan mijn laatste fase ben begonnen..
Ik probeer positief te blijven en te genieten van ieder moment, maar soms overvalt het verdriet en de angst mij even. Ik kan vaak snel weer de omschakeling van - naar + maken, al moet ik nu heel eerlijk zeggen: ik ben kapot en gebroken 💔
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Jade, ik wens je heel veel moed en sterkte toe! Je verhaal raakt me echt want je bent nog zo jong. Ik hoop mee op een mirakel voor je! Ik heb wat filmpjes van je gezien en je bent ondanks alles nog steeds zo positief en strijdlustig. Ik stuur je heel veel liefde en ik denk aan je! Liefs Payalita
Dikke knuffel voor jou lieve Jade. Het is helemaal logisch hoe je je voelt.
Je bent een heel speciaal meisje en wens je nog vele mooie momenten toe met je dierbaren. Je bent door velen geliefd en we leren veel van jou, ik vind dat je daardoor jezelf echt al als onderwijzeres mag zien, voor mij ben je de juf van Nederland. Je hebt niet voor niks een lintje gehad ☺️
Nogmaals een hele dikke knuffel
Wat ben je toch een dappere topper. Een voorbeeld voor velen. Hopelijk zijn er nog vele mooie momenten samen met de mensen om wie je geeft.
Het raakt me erg, lieve Jade, als ik je verhalen en je berichten lees, je foto's zie.. Je bent zo dapper. Ik wens dat je nog heel lang bij ons mag zijn.