“Waarom zet je je haarwerk niet af?” is een vraag die ik dagelijks krijg. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar toch vind ik het lastig.
Mijn haaruitval is een heel groot ding geweest in mijn hele ziekteproces. Een traumatische ervaring. Als 14-jarig meisje werd ik kaal. Kankerkaal. Ik werd opeens zichtbaar ziek voor de buitenwereld en dat vond ik heel erg lastig. De eerste dagen na het afscheren was ik bang voor mezelf en durfde ik niet in de spiegel te kijken. Na 1,5 jaar haargroei kon ik eindelijk weer een mini staartje maken waar ik mega trots op was. Helaas kon ik er maar een paar dagen van genieten: ik werd voor de tweede keer kaal. De tumor was terug, dus mijn traject begon weer helemaal opnieuw. Weer chemo = opnieuw kaal. Een grote tegenvaller..
Mijn haar groeit weer hard, maar zonder haarwerk voel ik me nog niet “mezelf”. Ik begin het steeds mooier te vinden, maar deze coupe is gewoon niet mijn ding. De stap om met mijn eigen haren naar buiten te gaan, is groot. Groter dan in mijn eerste ziektetraject. Toen was mijn haar namelijk korter dan nu en liep ik alweer trots zonder haarwerk door het dorp. Nu durf ik dat niet. Ik denk dat het een stukje verwerking is. Twee keer kankerkaal zijn is gewoon een trauma. Hoe dit voelt, is dan ook niet goed uit te leggen. Met mijn haarwerk op voel ik me veilig. Natuurlijk ook niet 100%, want het is en blijft een haarwerk. Iets wat je liever niet zou krijgen. Al moet ik heel eerlijk zeggen: het is het mooiste cadeau wat ik ooit heb gekregen.
Ik mis mijn eigen lange haren. Een bad hair day, een knot indoen en het gevoel van lange haren wassen. Het lijkt allemaal zo normaal, maar het is voor mij bijna een droom. Niks is meer vanzelfsprekend.
Ik moet mijn korte koppie nog accepteren. Dat is me de afgelopen dagen duidelijk geworden. Vorige keer heb ik het sneller kunnen accepteren, dit keer doe ik er langer over. Ik heb veel flashbacks naar de plukken haar overal en naar het moment van afscheren. Ik ben blij met iedere centimeter haar, maar er is nog een lange weg te gaan. Ik blijf duimen voor een tijd dat ik weer rondloop als een meisje met lange haren..
