Vandaag moest ik, zoals iedere donderdag, weer bloedprikken. Omdat vorige week mijn bloedwaardes al aan de lage kant waren, was ik benieuwd wat de uitslag deze week zou zijn. Ik maakte me eigenlijk niet echt zorgen, omdat het meestal de week daarna wel weer wat gestegen is. Vandaag was dat anders: mijn bloedwaardes zijn te laag.
Vrolijk nam ik de telefoon op toen ik zag dat mijn verpleegkundig specialist belde, teleurgesteld hing ik een paar minuten later weer op. ‘Ik heb niet zo’n leuk nieuws, Jade. Je bloedwaardes zijn te laag. Deze hele week moet je stoppen met je thuischemo, om te voorkomen dat ze niet nog verder zakken. Ook draaien we vanaf volgende week de dosering terug naar 66%’. Slik. De tranen springen in mijn ogen en ik begin te trillen. Dit is niet wat ik wil, maar er is niks aan te doen. Dit is 100% zeker de beste beslissing.
Sinds een paar weken zit ik weer op de volledige dosering. Blijkbaar is dat te zwaar voor mijn lichaam, na al bijna 3 jaar chemo. Niet gek natuurlijk, maar ik baal wel. Ik wil gewoon zoveel mogelijk chemo krijgen en er alles aan doen om de tumor rustig te houden. De angst slaat nu gelijk weer toe. Aan de andere kant ben ik blij en trots dat mijn lichaam 2 chemoblokken de volledige dosering heeft volgehouden.
Mijn verpleegkundig specialist merkte dat ik schrok en begon gelijk met het uitspreken van geruststellende woorden. Ze gaf aan dat ze liever hebben dat ik elke dag mijn thuischemo kan slikken ipv dat ik steeds moet stoppen omdat de dosering te hoog is. Ik hoef me niet direct zorgen te maken. Deze lieve woorden onthoud ik nu heel erg goed. Ik weet dat dit de beste beslissing is, maar het is wel balen. De rollarcoaster gaat maar door en zal voorlopig ook nog niet stoppen..