Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Er gaat geen minuut voorbij dat ik niet denk aan mijn ziekte. Ik ben er altijd, maar dan ook altijd mee bezig. Zelfs in mijn slaap.
Ik ben al ruim 600 chemo’s (niet 600 kuren, wel 600 giften met chemo), 60 bestralingen en 2 operaties verder. Het is gewoon veel. Al bijna 3 jaar lang heb ik geen rust. Écht goed ontspannen of uitrusten lukt gewoon niet. Daarvoor heb ik nog teveel bijwerkingen en is mijn angst voor de toekomst te groot.
Het kost kracht, elke dag weer opnieuw. Ik hoop telkens dat het een nachtmerrie is waar ik ‘s nachts over droom, maar elke ochtend opnieuw word ik weer teleurgesteld wakker. Het is geen nachtmerrie, het is mijn leven. En dat zal het altijd blijven. Mijn leven is een nachtmerrie. Hopelijk komen er weer betere tijden aan en zal ik veel geluksmomentjes ervaren, maar niemand kan mij dit garanderen.
Na al die behandelingen ben ik soms uitgeput. Gewoon alles even zat. Ik ga door en daar twijfel ik geen moment over. Maar soms is het gewoon even veel, zwaar en moeilijk. Het kost al mijn kracht en energie. Moe zijn past niet bij mijn karakter, maar ik heb er helaas wel veel mee te maken.
Chemokuren, infuuspalen, ziek/moe zijn, haarverlies, littekens: het is helaas mijn leven. Ik ga door met een lach en een traan. Ondanks dat ik soms even moe van alles ben.