Vandaag, één jaar geleden, werd mijn nachtmerrie voor de tweede keer realiteit. Ik werd opnieuw kankerkaal. Er zijn geen goede woorden te vinden om deze pijn te beschrijven. Dit doet gewoon intens veel pijn als 16 jarig meisje. Het is zó confronterend.
Mijn haar groeide net weer een paar maanden. Onwijs blij en trots was ik op mijn kleine staartje. Maar ik had geen keuze: het moest er opnieuw af. Plukken haar op mijn kussen, plukken haar in bad, plukken haar in mijn kleding. Er zat geen stop meer op, het bleef maar doorgaan. Iedere haar die ik in mijn hand kreeg, deed mij denken aan de eerste keer haarverlies. Vanaf toen ben ik al iedere dag bang geweest dit nog een keer mee te moeten maken. En dat gebeurde. Ik hoorde opnieuw het geluid van de tondeuse. Een trauma voor het leven.
Hoewel ik het de tweede keer beter kon ‘accepteren’, heb ik er dagelijks last van. Iedere keer dat ik een foto van mezelf zie en iedere keer dat ik in de spiegel kijk. Ik ben opnieuw zichtbaar ziek en dat is onwijs lastig. Er is een hele lijst met nare bijwerkingen van chemotherapie, maar deze bijwerking staat bij mij ver bovenaan. Ik ben liever misselijk dan kaal. Ik heb liever heel veel buikpijn dan dat ik kaal ben. Ik heb liever álle bijwerkingen dan de bijwerking haarverlies.
Inmiddels groeit mijn haar weer en daar ben ik trots op. Het kan mij niet snel genoeg gaan. Ik kan niet wachten totdat ik weer de Jade met lange haren ben. Ooit zal ik die lange haren weer krijgen, maar daar is veel tijd en geduld voor nodig. Een knot indoen, een bad hair day hebben, mijn haar kunnen wassen. Zo normaal, maar voor mij helaas niet meer vanzelfsprekend. Ik mis het zo.
‘Intense pijn,
intens verdriet,
intens verlangen’.
