Dit is een vraag die ik vaak krijg en mezelf ook meerdere keren per dag stel. Het antwoord hierop vind ik lastig. Mijn leven bestaat echt uit ups en downs. Ik kan ‘s ochtends goed opstaan, maar ‘s avonds uitgeput zonder energie op de bank liggen. Het gaat echt berg op en afwaarts. Het is moeilijk.
Over het algemeen gaat het nu naar omstandigheden redelijk goed. Ik heb dan ook de neiging om te roepen als iemand vraagt hoe het gaat ‘het gaat echt weer goed met mij’. Uit enthousiasme. Maar ik probeer hier op te letten. Want vergeleken met leeftijdsgenoten gaat het natuurlijk helemaal niet goed. Ik krijg nog elke dag chemo, leef met een vreselijke angst: ik heb gewoon een totaal ander leven. Eigenlijk gaat het dus relatief goed nu, na alle zware behandelingen. Dat is een betere uitleg. Als ik geen kanker had gekregen zou het (waarschijnlijk) vele malen beter met mij gaan. Het kan dus helemaal niet meer écht goed gaan met mij. Maar dat kan ik niet meer beseffen. Dit is mijn nieuwe normaal. Een leven zonder kanker is niet meer voor te stellen.
Al snel denken mensen als ik een positief antwoord geef op deze vraag, dat alles goed komt. Dat ik klaar ben. Maar dit is natuurlijk totale onzin. Mensen kijken vaak niet verder dan één zin. Ik blijf een onzekere toekomst houden en ik ben voorlopig nog onder behandeling. Ik probeer dus nu ook te antwoorden, vooral naar de mensen die ik niet dagelijks spreek, dat ik leef met ups en downs. De volledige waarheid. Ik heb heel vaak goede en vrolijke momenten, maar natuurlijk heb ik ook slechte, verdrietige, angstige momenten. Dat hoort erbij.
Ik moet over hobbels heen waar mijn vriendinnen/leeftijdsgenoten (gelukkig) allemaal niet mee te maken hebben, dus het gaat gewoon niet altijd goed. En dat is oke.