Nog 1 kuur te gaan: dat is het enigste wat mij nu op de been houdt. Want het is eigenlijk gewoon allemaal te zwaar. Veel te zwaar. Ik heb zó weinig rust tussendoor. Ik heb meer slechte dagen dan goede dagen als je het over een maand bekijkt. En daar baal ik gewoon van. Ik had zo’n ander leven voor ogen als 16-jarige: het is gewoon echt oneerlijk. Dat zie ik elke week een beetje beter in lijkt het wel..
Fysiek was deze kuur nog een soort van ‘te doen’. Ik was ziek, maar niet extreem ziek. Veel slapen is een goed medicijn deze dagen. 5 dagen op en neer rijden voor chemo op de dagbehandeling, toen 2 dagen thuis waar ik enorm van heb genoten en als laatste nog een opname van 5 dagen. Die opname was dit keer weer standaard, omdat ik het hele gedoe met de ambulance niet nog een keer zag zitten. Dat is achteraf gezien maar goed ook, want het kan gewoon niet meer anders. Ik heb het vocht via het infuus nu echt nodig. Dat was nu vooral aan mijn bloeddruk te zien. Deze was de eerste dagen steeds te laag. Nadat ze het vocht hebben verhoogd ging hij gelukkig weer stijgen, maar het geeft toch geen fijn gevoel. Ik moet dan ook al helemaal niet denken aan mijn vocht tekort na de eerste chemokuren. Toen werd ik namelijk nog niet opgenomen en dronk ik thuis amper. Achteraf gezien is dat echt gevaarlijk geweest.
Mentaal vond ik deze kuur ontzettend zwaar. En dan vond ik het ergste nog de start van deze kuur. Het gevoel om je opnieuw op te laden om weer ziek te worden, is niet te beschrijven. Ik word heel erg ziek gemaakt om uiteindelijk hopelijk beter te worden. Gedachten zoals ‘ik wil dit niet meer’ kwamen vaak voorbij de afgelopen 12 dagen. Ik probeer positief te blijven, maar soms is het gewoon allemaal echt even te zwaar..
Nog 1 kuur te gaan. Nog ongeveer 3 a 4 weken in deze zware tijd. Daarna hopelijk een beetje rust in mijn onderhoudsfase. Ik ben er aan toe. Ik kijk er heel erg naar uit en tel de dagen af.