Na 10 intensieve dagen in het ziekenhuis met veel pijn en verdriet, ben ik eindelijk weer thuis! Er valt letterlijk een last van mijn schouders af nu dit traject erop zit. Ik kan, tussen alle chemo’s door, weer gaan herstellen. De “oude Jade” zoals voor de operatie ben ik nog lang niet. Ik heb fysiek en mentaal nog een lange weg nodig.
Maandag is de operatie goed verlopen. Waar de operatie eigenlijk 8 uur zou duren, was ik binnen 4 uur al klaar. Dat was dus een meevaller haha! Alle draden zijn verwijderd en mijn nek is weer netjes dichtgemaakt. Het litteken is groot, maar zit gelukkig vrij laag in mijn nek. Bij een wat hoger truitje of shirtje kan ik hem dus mooi verstoppen ;)
Ook is er uit mijn been een spier en een bloedvat verwijderd. Hier heb ik nu ook een litteken zitten. Van dit litteken ben ik wel geschrokken: hij is groter dan verwacht. Hij loopt bijna over mijn hele bovenbeen. Iets wat ik zal moeten accepteren.
De eerste dagen na de operatie zat er een drain in mijn been en in mijn nek. Ook stak er uit mijn nek een draadje, wat ze konden aansluiten op een apparaat. Hiermee konden ze dan de doorbloeding van mijn “nieuwe” bloedvat controleren. Mocht dit niet goed zijn, moet ik namelijk meteen terug naar de operatiekamer. Gelukkig was dit steeds helemaal goed en schijnt mijn lichaam deze constructie te accepteren. De drains en het draadje zijn gisteren weer verwijderd.
Tijdens de operatie hebben ze een zenuw geraakt en/of doorgesneden. Dit zorgt er nu voor dat ik gevoelloos ben in mijn wang, lip en mond. Dit maakt het praten lastig. Dat is nu natuurlijk extra door alle pijn, maar ik maak me wel zorgen voor de toekomst. Ik ben nu slechter te verstaan en dat is uiteraard niet wat ik wil. Daarnaast kost praten ook heel erg veel energie. We wachten even af totdat ik goed hersteld ben en dan worden er onderzoeken hiervoor gedaan. Er schijnen verschillende opties te zijn voor dit gevolg, maar dat is even afwachten. Een heel naar iets waar ik van te voren niet rekening mee heb gehouden. Een echte tegenvaller dus..
Sinds ik thuis ben voel ik me mentaal slechter. Niet wat ik had verwacht, dus de klap komt hard binnen. Ik moet alles nog verwerken. Ik baal hiervan, aangezien over 6 dagen mijn chemokuur alweer begint. Ik wil in deze dagen leuke dingen doen en vriendinnen/familie weer zien, maar op dit moment is dat niet mogelijk. Ik voel me te zwak. Fysiek en mentaal. Zo is op dit moment naar boven lopen nog teveel. Ik heb écht heel veel moeten inleveren en even hard gezegd opnieuw moeten leren lopen. Ik ben die kracht gewoon verloren. Hopelijk slaat dit snel op en kan ik nog even genieten. Voordat ik weer 2 weken ziek ben..