Mijn laatste chemo aan het infuus is ingelopen. Zo’n ontzettend gek idee dat ik (hopelijk) nooit meer aan een chemopaal vastzit. Hele opluchting, maar terwijl ik nu in de auto op weg naar huis zit voel ik ook een spanning in mijn buik. Ik moest dan ook echt even slikken toen ik net het welbekende piepje hoorde dat de chemo klaar is. Je leeft er zolang naar toe, en nu is het opeens echt klaar. Dat is nog niet helemaal te beseffen. Al helpt het kaartje aan mijn chemopaal net met ‘laatste chemokuur’ daar wel bij. Een lief, schattig kaartje wat mij raakt. Er is toch weer net even extra over nagedacht en dat doet mij goed!
Ik heb het idee dat de chemo’s in het ziekenhuis echt de klappen geven. Daar heb ik geen bewijs voor, maar dat gevoel blijf in houden. Op de drankjes heb ik ook veel vertrouwen, maar dat voelt toch anders. Dat is een hele lage dosering per dag. Van de drankjes heb ik nog precies 3 weken te gaan. Dat zijn dus 21 chemodrankjes.
Ik ga het aanprikken, misselijk zijn en de lange reizen naar Utrecht iedere maandag niet missen, maar ergens ga ik het Prinses Máxima Centrum iedere maandag wel missen. Mijn artsen, de vaste verpleegkundigen, alle doktersassistenten; ze geven mij keer op keer weer een goed gevoel en vertrouwen. Tot 9 januari staan er nog wekelijks afspraken gepland. Gesprek met mijn arts, psycholoog, MRI-scan, röntgenfoto en de bloemenkraal. Daarna neem ik even afscheid van het Prinses Máxima Centrum. Iets heel geks.
Ik rijd nu terug met een goed, maar ook gek gevoel. Mijn behandeling is nu voor een deel al afgesloten, iets wat momenteel mijn leven is. Stiekem toch wel een beetje trots dat ik alle chemo’s heb volgehouden 🙏🏼
